Na clase de lingua aprendemos que coas palabras podemos inventar unha historia, unha historia encadeada que non sirva de enlace a todos os participantes deste proxecto. Iso foi o que fixemos o curso pasado cos alumnos de 5º e 6º de Primaria e primeiro de Secundaria.
Unha historia creada por eles coa súa trama e os seus personaxes.
Esperamos que vos guste. Este é o resultado
Carla e María: Os misterios da Raíña Loba
Naquela fermosa mañá de primavera unha
rapaza pequena asomouse a unha ventá. Era María e esperaba impaciente a Carla,
a súa mellor amiga. Eran amigas inseparables desde que aos tres anos, un día no
parque, Carla tropezara con María e regaláralle un anaco de chocolate.
María non podía entender como a súa
amiga se atrasaba tanto. Tiñan unha visita planeada desde había días; Xian, o
avó de María, contaríalles unhas historias de cando era mozo. Estaba moi
ilusionada. Encantábanlle esas historias tan disparatadas.
Como xa estaba cansa de agardar, María
achegouse á cociña para coller o teléfono e chamar á súa amiga. Comezou a
marcar e, xusto cando marcaba o último número, soou o timbre da porta. Así que,
deixou o teléfono no seu sitio e achegouse correndo á porta. Era Carla moi
nerviosa. María preguntoulle que lle pasaba. Ela, con voz débil, díxolle que de
camiño a súa casa, na volta da esquina, vira un accidente. Un ciclista que ía
pola beirarrúa caera ao chan e mancara unha perna. Ela intentou axudalo, colleu
o móbil e chamou á ambulancia. Mentres esta chegaba estivo con el durante vinte
e cinco minutos; por iso chegaba tarde.
Como a viu nerviosa, María ofreceulle
unha tila. Carla deulle as grazas, pero rexeitouna porque xa estaba calmada.
Entón, María dille a Carla que teñen que liscar porque chegan tarde á cita con
Xian.
As dúas amigas van correndo cara á
estación de autobús para coller o 15-A, o da praia. Pois o avó vive nunha
pequena casa de pedra preto da praia. A casa ten unha planta e, ao carón dela,
hai un pequeno xardín cunha fermosa árbore, un piñeiro. Debaixo da árbore hai
un banco de pedra no que, nas mañás de verán, María senta a ver o mar.
Ao chegar á estación, mentres
agardaban polo autobús, sentan nun banco a falar.
María pregúntalle a súa amiga Carla
como cre que vai ser a historia que lles vai contar Xian, pero son
interrompidas polo son do chifre do autobús. Xa no autobús, Carla distingue
unha figura coñecida.
- É
Antón - di Carla - o meu curmán maior.
- Ola¡ -
saúda Antón - a onde vas?
- Vou
con María a visitar ao seu avó - responde Carla.
- E
onde é a súa casa? - pregunta Antón.
- Preto
da praia - responde a nena.
Nese intre María dille a Carla que están
preto, que na próxima parada teñen que baixar. Así que esta despídese do seu
curmán e achégase á porta.
Cando baixan do autobús, Carla fíxase
en algo que hai na area, unha pelota. A pelota vai rodando pouco a pouco movida
polo vento, pero, de súpeto, párase.
Fíxase ben e decátase de que é un
cangrexo quen a para. Para ser un cangrexo é bastante grande. Coméntallo a
María, pero ela non lle dá importancia e proponlle ir tomar un Colacao. Carla
acepta. As dúas achéganse á cafetería da praia. Alí atópanse coa súa vella
amiga Xulieta, esta, ao velas, ponse moi feliz. Todas piden un Colacao e
comezan a falar. Cóntanlle que o avó de María as espera na súa casa. Xulieta
pregúntalles se pode ir ela tamén e elas aceptan.
O reloxo da cafetería di que son as
doce da mañá, a hora de irse. Saen correndo ata a praia coma tolas, pero, antes
de chegar, atópanse con Xoán, un mozo que vive preto do mar e que acostuma a
regalarlles peixes que pesca coa súa cana, falan un ratiño con el.
Ao rematar a conversa, van andando
pola beira da praia, e, case sen darse conta, están na casa de Xian.
Cando entran, Xian non está!
Moi preocupadas e nerviosas van a
comisaría. Alí atópanse co ciclista, este axúdaas a buscar a Xian. Mentres o
están buscando, o ciclista agradécelle a Carla que chamara á ambulancia mentres
el tiña a perna ferida. Despois de moito tempo de busca, atopan ao avó na praia
tomando o sol. Achéganse a el e pregúntalle:
- Ola
Xián, que fas? - di Carla.
- Anda
se son Carla e María! Que vos trae por aquí? - responde Xian.
- Non
lembras? Tiñamos unha cita contigo - responderon as nenas a coro
- Si,
pero era ás doce e aínda son as once e media - respondeu el.
- Pero
se xa son as doce e vinte! - dixo María sinalando o reloxo.
- Non
me digades! Paroume o reloxo - dixo o avó achegando o reloxo ao oído.
Entón o avó e as nenas marchan para a casa de
Xian. Cando chegan, ven algo moi estraño na casa. Unha inundación! Oh deus! Que
podería ter pasado?
Xian vai rapidamente ao baño, xa que
podería ser que un cano do lavabo rompera, pero María dáse conta que... non é
un cano roto é unha billa que quedou aberta, así que a pecha.
Mentres están secando a casa, Carla ve
tirada no chan unha pulseira cun nome. O nome resúltalle curioso e é tamén algo
familiar. É o nome do seu curmán Antón. Tamén hai unha foto del. Está
estrañada, de que coñecería o avó a Antón?
Carla dille en baixo a María
- María,
ven, mira que encontrei. Como pode ser?
- Antón? Non sei, que raro! Eu non sabía que Xian coñecía a Antón vou preguntarlle -
di - Xian?
- Que
queres María?
- Encontrei
unha pulseira e unha foto dun amigo meu chamado Antón, de que o coñeces? -
pregunta
- Antón?
Non me lembro – responde o avó.
- Tes
que lembralo - din as nenas á vez.
- Ahhhhh, xa me lembro!
- Cóntanolo,
por favor¡¡¡¡¡ -- piden elas.
- Veña ,
está ben.
- Beeeeen! - din elas.
- Un
día, no parque de Castrelos fun a sentarme preto dos bambáns e encontrei a unha
nena moi amable...
- Espera,
esperaaaaa - di María.
- Que
queres? - pregunta o avó.
- Esa
nena quen é?
- Espera,
atende. Ben sigo – di lanzado- esa nena chamábase Renata e buscaba un tesouro.
Un tesouro que contaba unha lenda de,
hai moito tempo:
Nun pobo de Castrelos vivía unha raíña
chamada “ a Raíña Loba”.
Chamábase así pola súa crueldade. Cada
ano obrigaba aos pobos dos arredores a darlle unha parte da súa colleita. Un
día un mozo que viña de fóra, farto das crueldades da raíña enfrontouse a ela.
O mozo ganou e tirou á raíña do seu penedo.
O peite da raíña era de ouro e por iso
Renata buscábao. Estaba enterrado coa pulseira e coa foto que Xian tiña na súa
casa:
Carla dixo:
- E onde está o peite dourado agora?
Xian contestou:
- Está gardado. Esperade que xa o
traio para que o vexades. Cando trae a caixa ábrea e vese o peite
resplandecente era de ouro macizo con pedras preciosas.
De súpeto chamaron á porta. Eran uns señores
vestidos de negro e querían o peite. Entre eles estaba Antón, o curmán de
Carla. Este, colleu a Xian e contoulle a historia:
Cando morreu a Raíña Loba enterrárona
co seu peite onde estaba o piñeiro. Cando o Piñeiro medrou as súas raíces
levantaron o peite e Xian colleuno.
No peite descansaba a alma da raíña e
por iso o avó gardouno. El sabía a historia porque era o neto do forasteiro
que matara a Raíña Loba.
Pola tardiña Carla e María marcharon da casa do avó e prometeron volver ao día seguinte para que lles contara máis historias.
